Renown

Het was een barre en koude winter in 1887. Op 9 december liep de Duitse bark[1] vast aan de grond in het Marsdiep. De zeestraat tussen Den Helder en Texel. Dorus Rijkers en zijn mannen werden opgeroepen om de bemanning van het schip te gaan redden. Ze spoedde zich naar de roeireddingboot die bij Huisduinen lag.

Met 10 roeiers, stuurman en de schipper gingen ze al roeiend op pad, geholpen door de stoomsleepboot Hercules. Deze stoomsleepboot trok de roeireddingboot vanaf de kust de wilde zee op richting de Renown. Zo konden de mannen hun krachten sparen voor het zware werk. En die krachten hadden ze nodig want het vroor dat het kraakte met op zee golven van tientallen meters hoog. In de bittere kou verkleumde hun botten en raakte ze hun gevoel in handen en voeten kwijt. Eenmaal aangekomen bleek het bovendek van de Renown onderwater te staan en waren de 25 bemanningsleden in groot gevaar.

Na een paar uur lukte het Dorus en zijn blauwe zeeridders om 11 bemanningsleden op te pikken. Dorus en de mannen deden nog diverse pogingen om de overige mannen te redden maar zij waren de achtermast ingevlucht omdat het bovendek onder water bleef lopen. Door de opkomende vloed was Dorus genoodzaakt om terug te keren naar de kust. Eenmaal aan de wal wilde Dorus meteen terugkeren naar de mannen in nood. Andere roeiers meldde zich aan en de stoomsleepboot Hercules nam Dorus en de mannen weer mee richting de Renown.

Helaas mislukte deze poging en door de vallende duisternis moesten de redders de poging staken en terug huiswaarts keren en daar wachten tot de volgende ochtend, wetende dat er op zee nog 14 mensen vast zaten.  Op 10 december gingen de mannen voor de derde maal richting het schip en het lukte om 7 bemanningsleden te redden. Alleen voor de ogen van de zwoegende redders verdween de tweede stuurman in de golven. Het lukte hen niet om hem te redden en dat gegeven heeft Dorus Rijkers zijn hele leven dwars gezeten. Door de enorme golven, de kou en uitputting konden de mannen de laatste 5 levende bemanningsleden pas op 11 december oppikken. Ze waren te laat voor de laatste bemanningslid.

Een matroos die door de kou al was overleden. De overige 5 moesten ze al tillend van de masten halen omdat ze niet meer instaat waren te lopen of te staan, zo verkleumd waren ze. De redders keerden met de 5 bemanningsleden veilig huiswaarts.

Vanuit de reddingmaatschappij werden ze geprezen voor hun heldendaad. Een aantal van hen kregen bronzen en zilveren medailles. Maar de keizer van Duitsland Wilhelm II was ook zeer dankbaar voor het redden van de 23 bemanningsleden. Als dank gaf hij Dorus Rijkers een gouden horloge waarin staat gegrafeerd dat deze door de Duitse keizer is geschonken voor zijn heldendaad bij het redden van de bemanning van de Renown. Voor Dorus, die het echt niet breed had, was dit een heel waardevol geschenk. Hij heeft het altijd gekoesterd en daardoor ziet het horloge er nog steeds uit alsof de keizer hem net gegeven heeft en niet 129 jaar geleden.

[1] Een groot zeilschip met minstens 3 masten

Via het Nationaal Reddingmuseum Dorus Rijkers