In het kader van Verliefd op Den HelderHier mijn verhaal.
Nadat ik als achterhoeks kind heel wat omzwervingen had gemaakt belandde ik in 1985 in Leeuwarden. Eindelijk weer vaste grond onder de voeten waar ik kon aarden.
Ik kon genieten van de stad, de mensen en de studie.
Tot zover de Friese hoofdstad.
De oversteek naar Den Helder viel mij rauw op mijn dak.
Nog 2 weken dan zou het kerst zijn. Het huis was nog leeg en koud. Buiten regende en waaide het.
Het waaide alle dagen zo hard dat ik mij af vroeg of er ooit ook windstille dagen zouden zijn.
Het landschap was kaal en schraal.
Ik huilde.
De heimwee sloop naar binnen.
Telkens weer bij thuiskomst leek ik mij te verzetten tegen thuis dat steeds maar geen thuis wilde zijn.
Seizoenen gingen voorbij.
Zomers met een koele bries van zee.
Terwijl de achterhoekse mussen dood van het dak vielen.
Schepjes op het strand en ijsjes van Laan.
Boterhammen met zand en rollen van de dijk.
Een rondje over Willemsoord en koffie op het terras.
Genieten van het uitzicht boven bij het fort.
Een zeehond in de gracht.
Dagen vol muziek, schepen en theater.
Niets is zo mooi als theater maken in het decor van de robuuste haven, de volle terrassen en met de mensen die je lief hebt.
Want houden van dat kruipt in je.
Dat zit van binnen.
Ik ben van Den Helder en van zijn inwoners gaan houden.
En als ik ergens in een andere stad optreed vertel ik altijd met trots over al het moois dat onze stad te bieden heeft.