Julianadorp is thuiskomen. Na een dag hard werken lonkt niets zo hard als het dorp. Ik wil naar huis, lekker eten, nog even sporten en daarna een goede wandeling met de hond door Noorderhaven.

Ik weet nog dat ik hier met mijn ouders eind jaren zeventig ging wonen. We behoorden tot de eerste bewoners van een nieuw te bouwen dorpskern. Voor ons huis lag nog een lege vlakte en heel in de verte ontwaarden we de eerste contouren van een kleine supermarkt. Rechts daarvan zagen we de duinen liggen met daarachter één van de schoonste stranden van Nederland. Forenzen, net als mijn ouders, vonden hier een thuis en het kleine dorp is uitgegroeid tot prachtige plek voor bewoners en toeristen.

Die kleine supermarkt bijvoorbeeld is inmiddels verworden tot een prachtig winkelcentrum. Eén van de drie zelfs. Afgelopen zondag nog zijn we in De Riepel verjaardagsinkopen gaan doen voor de jongste. Nieuwe kleren, een mooi cadeau en natuurlijk heel veel lekkers.

Goed, nu gauw naar de buitenschoolse opvang om de kinderen op te halen. Ze zitten op dezelfde school als ik toen. Het was een spiksplinternieuw gebouw en één van de eerste basisscholen van het dorp. Al gauw hadden we er zes. En met het Junior College is er sinds een paar jaar zelfs een locatie voor voortgezet onderwijs. Spannend, over twee jaar gaat de oudste er naartoe.

Het fijne aan Julianadorp is dat de wijk zo autoluw is en zelfs de jongste hier veilig kan fietsen. Straks gaan we op de fiets naar het sportpark, maar tot die tijd mogen ze nog even buitenspelen. Leuk dat mijn kinderen net zo veel speelruimte hebben als ik toen ik klein was, ondanks de groei die Julianadorp heeft doorgemaakt. En nog doormaakt; ’t Laar en het Willem Alexanderhof zijn twee nieuwe wijken die ook weer die frisse, groene en ruime uitstraling krijgen die zo kenmerkend is voor het dorp. In het dorp vind ik rust en vrijheid. Eigenlijk is wonen in Julianadorp een beetje op vakantie gaan. Elke dag opnieuw!